Patricia: “Wanneer anderen weglopen, gaan wij er juist naar toe”

“Het is een warme zomeravond in juli. Ik heb net mijn dochter op bed gelegd en ga lekker in de tuin zitten. ‘Zo, mooi even tijd voor mijzelf’, denk ik, niet wetende dat daar snel verandering in gaat komen. Op dat moment is mijn piketdienst nog vrij rustig. Het is mijn taak als Operationeel Woordvoerder/Communicatieadviseur CoPI om bij grote incidenten de pers te woord te staan en de bevolking te waarschuwen en te vertellen wat zij moeten doen tijdens een incident.

Veel brandweerauto’s gealarmeerd

Als ik net goed en wel zit gaat de pieper. ‘Gebouwbrand, Soesterberg’, staat er op mijn pieper. Als ik word gepiept, bel ik altijd als eerste de meldkamer. Ik vraag wat er precies aan de hand is en wat de situatie ongeveer is. Dat het serieus is, begrijp ik al snel uit het telefoongesprek. De meldkamercentralist vertelt me dat er direct al diverse brandweereenheden zijn gealarmeerd, dus dan sta ik meteen op scherp. ‘Deze brand gaat heel hard’, zegt de meldkamercentralist aan de telefoon. Ik geef alvast een update op Twitter met de eerste informatie die ik heb en stap daarna snel de auto in om ter plaatse te gaan.

Langzaam zie ik het pand in rook opgaan

Als ik bij het incident aankom, lijkt het allemaal nog relatief behapbaar voor de brandweer. Ik parkeer mijn auto in de buurt van het incident. Het is ook mijn taak om de pers te woord te staan, dus als het heel druk is bij een incident kan ik rustig in mijn auto bellen. Er komt een brandweercollega naar me toelopen: ‘Heel misschien moet je straks je auto verplaatsen’, zegt hij. ‘Prima’, zeg ik. Op dat moment valt het allemaal nog mee, dus ik laat de auto vooralsnog staan. Ik verstuur weer een update op Twitter en licht de communicatiecollega’s van de gemeente Soest in dat er een serieuze brand gaande is. Kort daarna is er ineens een kantelpunt en moet iedereen in rap tempo zijn auto verzetten. Binnen no time gaat de brand zó hard, dat ik langzamerhand het hele pand in rook zie opgaan.

Veiligheid staat voorop

In de buurt van het incident liggen ook een hotel en een sauna. We overleggen met de hulpdiensten onderling: ‘zijn die mensen nog wel veilig?’ Het besluit wordt genomen dat de sauna eerder dichtmoet. De brandweer en politie gaan de mensen waarschuwen. Zelf bereid ik alvast een NL-alert voor. Doordat alle winkels van het bedrijfsverzamelpand met elkaar zijn verbonden, staat het complete pand in lichterlaaie. Dat zorgt voor een gigantische vuurzee, waarvan je op ruime afstand de hitte zelfs kunt voelen. De brand is zo ongekend groot, dat de brandweer het pand niet meer in kan. Dat is in zo’n situatie veel te gevaarlijk. Veiligheid voorop dus. Om de brand vanaf de buitenkant goed te kunnen bestrijden, worden zelfs crashtenders in gezet. Dat zijn speciale blusvoertuigen van Schiphol en Lelystad Airport en dat gebeurt bijna nooit.

De omgeving waarschuwen

De brand geeft inmiddels een immense rookpluim, die in de verre omgeving te zien is. We houden de rookpluim nauwkeurig in de gaten en wegen af of het al tijd is om de bevolking te waarschuwen met een NL-alert. Het is niet altijd zinvol om dat direct te doen. Rook trekt namelijk eerst altijd hoog op en als mensen dan in de buurt zijn van het incident, is dat niet perse gevaarlijk. Zodra de brandweer gaat blussen trekt de rook lager over en wordt het ineens een stuk gevaarlijker. Op dat moment wordt er besloten dat we een NL-alert gaan versturen. Dat is mijn taak om deze (na goedkeuring) te versturen. Voor de mensen die met de brand te maken hebben, lijkt dat misschien laat omdat het incident al een tijd bezig is. Dat kan ik goed begrijpen, maar wij monitoren de brand en de weersomstandigheden altijd nauwkeurig. Als daarin ineens iets veranderd, kan de situatie ook veranderen.

Honderd dingen tegelijk

Ondertussen staat mijn telefoon roodgloeiend en ik heb de ene na de andere journalist aan de lijn. Ook schakel in continu met de gemeente en de collega’s ter plaatse. In deze functie moet je goed kunnen multitasken en is het belangrijk dat je stressbestendig bent. Je bent echt honderd dingen tegelijk aan het doen: een NL-alert voorbereiden, aan de lopende band perstelefoontjes beantwoorden en interviews geven aan journalisten ter plaatse voor op televisie en internet. Juist dat maakt het werk wat mij betreft ook zo leuk. Waar andere mensen voor weglopen, daar gaan wij juist naar toe. Ondanks dat ik zelf geen branden blus, is het wel belangrijk werk. Het NL-alert wat ik bijvoorbeeld verstuur, wordt door duizenden mensen gelezen. Je moet dus heel zorgvuldig te werk gaan, onder hele hectische omstandigheden.

Hulde aan het thuisfront

Ondanks dat ik het mooi werk vind, vraagt het ook wel wat van je. Ik heb twee kleine kinderen, waar ik opvang voor moet regelen als ik weg moet. Dat kun je niet alleen. Dit is werk waar de hele thuisfront in meegenomen wordt: mijn man, onze ouders, familie en buren. Maar ze hebben het er allemaal graag voor over, want uiteindelijk is het super mooi en zinvol werk en daar doen we het voor!