Hans (45 jaar bij de brandweer): “De afwisseling maakt het werk zo bijzonder
Op woensdag 7 december ontving Hans van Essen uit handen van burgemeester van Baarn Mark Röell een onderscheiding vanwege zijn 45-jarig dienstverband bij de brandweer. Hans blikt terug op deze lange en bijzondere periode bij de brandweer: “Voor je het weet doe je dit 45 jaar. Dat gaat snel, zeker als je het leuk hebt op je werk.”
“Toen ik elf jaar oud was bezocht ik een open dag van de brandweer in Baarn. Daar leerde ik dat er ook een jeugdbrandweer was. Ik heb mij direct tijdens die open dag opgegeven. Eigenlijk was ik nog te jong; je moest toen twaalf jaar oud zijn. Maar omdat ik vrij lang was, mocht ik best een keer op een oefenavond langskomen. Dat heb ik gedaan en eigenlijk ben ik sindsdien nooit meer weggegaan.
De jeugdbrandweer was ontzettend leuk en leerzaam. Ik kon op mijn 18e direct vanaf de jeugd door naar het ‘grote korps’ van Brandweer Baarn, mede doordat ik vanwege een knieoperatie was afgekeurd voor de dienstplicht. Ik ben vervolgens 25 jaar brandweervrijwilliger geweest. Daarna is het mijn fulltime baan geworden: vanaf 2002 werd ik beroepsbrandweerman in Baarn.
Vanaf 2016 ga ik niet meer mee naar een uitruk, maar werk ik binnen de Veiligheidsregio Utrecht als Medewerker Opleiden Trainen en Oefenen. In mijn rol ondersteun ik verschillende brandweerposten, bijvoorbeeld met het ontwikkelen van oefenscenario’s, het geven van bijscholing met oefenmiddelen, het op orde krijgen van roosters; dat soort zaken. Wij doen ons werk als het ware aan de voorkant van een oefening, zodat de brandweerposten goed geoefend blijven.
Je maakt een hoop mee als je 45 jaar bij de brandweer werkt. Ik ben altijd geneigd om te zeggen dat de grote branden me het meest zijn bijgebleven. En brandweer-technisch zijn zulke grote branden ook interessant. Maar eigenlijk zijn het de kleine branden en incidenten, waarbij het leed groot is, die het meeste impact op je hebben. Incidenten waarbij er echt slachtoffers zijn, soms ook mensen die je kent. Die incidenten zetten je meer aan het denken, dan bijvoorbeeld een grote brand op een industrieel complex.
Een incident is nooit hetzelfde. Klein of groot; elk incident heeft z’n eigen kenmerken. Soms zijn incidenten heel emotioneel, soms heb je te maken met een bijzonder interessante technische ingreep. Die afwisseling maakt het werk bijzonder en spannend, maar ook mooi. De laatste jaren van mijn actieve brandweerwerk was ik bevelvoerder. Dan ervaar je incidenten ook weer heel anders, omdat je commando moete voeren en daarvoor scherp moet nadenken. Die verantwoordelijkheid maakt het werk uitdagend en mooi.
Wat het brandweerwerk ook waardevol maakt: het kameraadschap. Zeker voor vrijwilligers. Bij de beroepsbrandweer beleef je dat op een andere manier. Vrijwilligers zijn niet dag en nacht bij elkaar en bij de beroepsbrandweer is dat wel zo. Als er dan een uitruk is, dan moet het vertrouwen er zijn en moet je er voor elkaar zijn. Daarom zijn de nevenactiviteiten bij de brandweer ook zo belangrijk. Oefenavonden, teambuilding, uitjes, bij elkaar op visite. Zo raak je als post bevriend met elkaar, word je eigenlijk familie.
In mijn vriendenkring zitten over het algemeen allemaal mensen uit de brandweerwereld. Die banden zijn nog enorm hecht. Ik zit nu ook bij de veteranenclub van Brandweer Baarn: ‘Grijs Vuur’. Samen met de mensen met wie ik vroeger uitrukte. We praten daar nog steeds over al die incidenten. Dan blijkt ook dat iedereen het op z’n eigen manier heeft beleefd, terwijl het om dezelfde uitrukken gaat. Dat vind ik mooi. Het is wel enorm belangrijk dat het thuis goed zit en dat het thuisfront achter je staat. Zij maken het mede mogelijk dat je dit werk met je maten goed kunt doen.
Voor je het weet doe je het werk 45 jaar. Ik ben dan ook trots op het ontvangen van deze onderscheiding. Als je jong bent doet dat je minder. Eerdere brandweeronderscheidingen kwamen in de doos te liggen met zwemdiploma’s, avondvierdaagsemedailles en meer van dat. Nu ben ik ouder en heb ik kleinkinderen. Zij rommelen dan wat in die doos en vragen ‘opa, wat is dit, hoe kom je hieraan?’. Dat heeft toch geresulteerd in een mooie vitrine met alle onderscheidingen. De kleinkinderen vinden dat fantastisch, die kijken er veel naar. Deze laatste heeft me echt doen realiseren hoe lang ik dit al doe en wat ik allemaal heb meegemaakt. Collega’s zijn ervoor m’n geschiedenis weer ingedoken, dan komt alles weer naar boven. Dat maakt alles wat je hebt neergezet in die jaren belangrijker.
Voor de uitreiking heeft mijn vrouw alles geregeld met mijn teamleider. Ik vond het ook heel mooi dat de burgemeester van Baarn erbij was. Ik heb goed contact met hem vanuit mijn brandweertijd. Ik heb begrepen dat hij hiervoor op korte termijn bereid was zijn agenda aan te passen. Dat zegt wat, dat waardeer ik enorm. Dan realiseer je nog meer dat dit iets bijzonders is. Wat ik allemaal heb gezien, gehoord, beleefd, geleerd: wat was het een avontuur. En ondanks dat ik veel ellende heb meegemaakt, met echte slachtoffers, heb ik geen moment spijt gehad. Ik kijk er echt met plezier op terug, ook op de moeilijke momenten. Want daar leer je van en het maakt je sterker.”
